15.6.12

postre





E despois de comer
as celadoras facíannos tragar os ósos dos pexegos.

Eramos natureza morta,
paisaxe inconsolable contra o cabezal.

E lembras o meu peito a rebentar de formas naquel día?
Todas as gasas que elas puxeron sobre a ferida
para que ti non chorases máis óxido
nin saísen máis cifras dos meus ollos,
máis verdades absolutas e tanxibles.

Porque todas as raíces son insondables
coma os corredores sen portas
e as chaves tragounas o tormento
de sabernos encerrados,
o sabor a carne de celadora.



the ice storm




Se subió las mangas del jersey de cuello vuelto. Una lágrima le apareció en el borde del ojo -debido al dolor- cuando probó la cuchilla en su muñeca, delicadamente. Un pequeño corte de prueba. En realidad sólo era un rasguño, nada del surtidor que merecía, el surtidor de sangre que saldría debido a un cilicio, digamos, o debido a una prenda de ropa interior hecha con clavos y tachuelas, cada uno de ellos con una preparación especial en la punta para atraer a insectos y sabandijas. Wendy apretó las mandíbulas. Se quitó el sudor frío de la frente. Se tiró de los bucles rubios. Y luego le entró el pánico. Podía imaginar que cortaba hasta el hueso, que partía el tendón y el nervio y los tejidos que estuvieran alojados en ellos. Podía imaginar que luchaba cuerpo a cuerpo contra sus propios huesos tan brillantes, separándolos y dispersándolos por la alfombra, pero luego estaba rogando a Mike que la perdonase, diciéndole a Mike que no lo podía hacer, que ella iba a tener que quedarse allí, Charles. Simplemente, no podía. Pobre Mike, el espectro solitario. El espectro solitario de New Canaan.

Rick Moody

14.6.12

a promesa do teu alento






Como ver o frío
ou presenciar un accidente ferroviario.

A abertura exacta da miña boca.

A promesa do teu alento.




13.6.12

me and you and miranda



Ésta es la historia que jamás te hubiese contado cuando era tu novia. No hacías más que preguntarme machaconamente, y tus conjeturas resultaban morbosas y concretas. ¿Era yo una mantenida? ¿Era Belvedere igual que Nevada, donde la prostitución era legal? ¿Me pasé desnuda todo un año? Daba la impresión de que la realidad empezaba a ser un territorio estéril. Y me di cuenta a tiempo de que si la verdad no tenía sentido, con toda probabilidad no sería tu novia durante mucho más tiempo.
[...]
Debo de ser la entrenadora de natación más triste de toda la historia.

Miranda July


12.6.12

the sea



El mar no es más que un pozo de agua amarga,

a pesar de los versos de los hombres,

el mar no es más que un pozo de agua oscura.



Idea Vilariño




This is the sea, then, this great abeyance.

Sylvia Plath.

(eu, que nunca escribo sobre o mar
e leo por ver se afogo)

viaxe en coche moi cedo, pola mañá.

It's time, meet me on the sunny road.

Emiliana Torrini

Pola tarde, o sol amosábase completamente vermello, as sucesivas árbores deixábano entrever e así o bosque resplandecía. Metiamonos pola estrada que chamabamos das Sereas, logo pola estrada do Far West, logo por outra que non tiña nome. As últimas praderías antes do pequeno val eran verdes e puras; ó atardecer, chamuscábanse de luz, rodeábanse de sol, vibraban, no silencio inmóvil, ó longo do horizonte donde cortaban a Terra e daban, na súa inmensidade final, a sensación de redondez do mundo, da eternidade.

Marien Defalvard



Hoxe erguinme cedo. O meu estómago nin sequera estaba preparado aínda para almorzar. Todo o meu corpo pechado ós perigos da noite. A miña boca lembrando as palabras adecuadas.


Fóra, a luz estaba morta. Estaba amortallada baixo a peso do ceo. Baixo a peso das miñas pálpebras. Dos meus movementos ó montar no coche e deixar caer a cabeza contra o cristal. Os meus esforzos reunidos en manter o interior morno. Cada órgano.


Despois choveu e seguimos conducindo. E atravesamos un banco de néboa. E acudiume a náusea. Descoñezo o nome cifrado das autoestradas. Ós bordos a vexetación está desgastada. Todo é da cor do cereal. Todo, froito desa inclemencia. Dese ardor.


Pero de súpeto paramos e agardamos. Agardamos moito tempo. O sol non se presenta e volvemos durmir. Durmimos para non perdernos. Porque dentro de min é sempre setembro e o sol sae. E o mundo amarela. E o sangue, corre morno.

Lonxe, o motor aínda acendido e ti que non chegas.

11.6.12

i have no ambitions ou plans pouco poéticos de verán



non teño ambicións
non quero matar o presidente
non quero ir a harvard
non quero gañar o premio pulitzer
só quero sentar na bañeira
e pensar nas relacións que nunca terei
con xente que nunca coñecerei
e despois deitarme na cama
cunha lupa
e contar todas as costuras nas miñas sabas
ata quedar durmida
e espertar
para volver empezar.

Ellen Kennedy.


                  [a traducción do inglés é miña, de aí os erros]

a miña entraña


A miña entraña 
é
como as piscinas baleiras en outono.

Azul.

Perigosa.

A miña entraña afoga
ó final do salto.

As nenas camiñan sen medo
cara o centro.