23.4.14

o anxo bo (a propósito dun poema de Alberti)



Angela Dalinger


Dentro do peito ábrese
un cuarto pequeno, a porta pechada,
a sombra dunha humidade.

Enriba da ventá
un farol.

Fóra as palmeiras,
a vista laranxa e negra como de alameda.

Cidades sen mendigos
piden abrigo de súpeto. Trens
sen música, sabor
a metal.
A túa boca que se afunde sobre a fonte.
Un pé na ducha.

As campás das seis da mañá espertan as monxas.

No aire drogas.
Aprendamos a esnifar para ser o mundo,
a man dunha nena,
un xiro.

As campás das seis da mañá estorban a carne.

O que caia do ceo será sempre un milagre.

17.4.14

agora xa non


Mariano Fortuny


Non é o amor o que perturba a vida, senón a incertidume do amor.
Henri Pierre Roché.

Eu tiven medo de amar. Hoxe rematei o libro. A lonxitude da deriva. Os amantes volvendo coller barcos.
Rematei o libro e volvín abrir o teu mapa. Tamén pensei en escribir aquí os poemas da cidade, pero prohibiumo algo. Aínda non sei se a escuridade do avión ou unha promesa que non fixen e que rompo agora: como se non volvésemos falar nunca máis.
Abrín o mapa. Antes pensaba que faltaba a beleza. Que todo se confundiría coa beleza. Agora xa non. Non escribo aquí os poemas da cidade porque son do corpo e non sei que é do corpo, que será do corpo. Non sei os barcos.
Rematei de ler o libro e xa non podo volver escribir un nome. Dixemos que a miña idade era a decadencia. Que o mellor fora recordarme alí ós dezasete anos.
O sombreiro voa ata os pés do home. Así debe ser. A lonxitude da deriva, as liñas das mans. 
Como os irmáns. O comezo e o final.