Uta Barth
XIX A IRMÁ FEA
Subirei trinta chanzos ata o meu cuarto,
deitarei na cama;
deixarei que a música, o violín, a corneta e o tambor
marchen dende a miña cabeza.
Xa que non fun embruxada na adolescencia
e levada ó amor,
mirarei as árbores e o seu silencio amable
ós ventos que se moven.
XXV
Amence de novo
en cada rúa,
e somos estraños
outra vez.
Para cando nos
atopemos
como poderei
dicirche que
a pasada noite
apareciches
sen querer nun soño?
E como esquecer
que desgastamos o
noso amor de boa gana
falando ós golpes
coma amigos, como os
que deixarán
que a paixón morra
nos seus corazóns.
Agora, observando o
vermello do leste estenderse,
pregúntome como
puido o amor instalarse xa
nos soños, cando non
nos vimos aínda
máis veces das que
podo contar cunha man.
XXVI
Como a máis pesada das flores, a cabeza
colga para sempre da cama intacta;
unhas mans gobernadas polo corazón
serán finalmente acollidas por mans máis escuras,
cada sentido exultante
desatado ó silencio –
o sol marchando á deriva.
E todos os recordos que mellor
conducen a esta tempada de desasosego
deitarán sobre a terra
que lles deu vida.
Como mazás caídas, perderán
a súa dozura na ferida,
e podrecerán.
de O barco do norte (1945)
Ningún comentario:
Publicar un comentario